समय, संकट र प्रेमलाप

(कथा प्रवेश पहिला केही भनैाँ । मैले लालहिरा, लैलामजनु र रोमियोजुलएटका कथा खुव चाख लिएर पढेको छु । सानैमा मधुमालतीका कथा रोचक हुन्थे । पिहलो गणतन्त्र बुझ्न, अाजको मधेश बुझ्न पनि अाचार्य चतुरसेनको वैशाली की नगरवधू गजव छ । भगवतीचरणा वर्माको जीवन र प्रेमको दार्शनिक उपन्यास चित्रलेखाले अत्यन्तै छोयो । अझ गजव कथा हो- मिश्रकी माहारानी क्लियोपात्राको सत्ता महत्वकाक्षाामा जुलियस सिजर, मार्क एंथोनी र ऑक्टेवियन कसरी फस्दै गए ? क्लियोपात्रा जति सुन्दरी थिइन त्यतिकै चतुर चतुर, षड्यंत्रकारी र क्रूर पनि । प्रस्तुत मूलकथावाचक जोडिदार अब भने रहेनन् कथा भने घतलाग्दो रह्यो) पुरूषः पीडाका बेला मनका कुरा भन्ने मान्छे चाँहिदो रहेछ । सुनिदिने आफन्त पनि चाँहिँदो रहेछ । सबै लैनु भइन्जेल पगार्छन । बुढी भएपछि गाई भिरबाट लडाइने, भैसी ममचा। कोरोनाले भाग्यको छप्पर खोल्या भन्ठान्थेँ, उल्टो माहामारी हामीलाई पो लाग्यो । तिमी पनि परिणाम नसोच्ने पो रहिछ्यैा । पुरूष पो कृयालाई उत्तेजित हुन्छन् महिला त धर्ती हो । म उत्तेजीत हुँदा धैर्य राख्न, एकछिन सुस्ताउन किन भनिनैा ? यदि त्यो छिनको उत्तेजना सिथिल भा भए,संयमित भा भए.. यो नोहमत त आउने नै थिएननी, डियर । महिलाः तिम्रो यस्तो उत्तेजना कहिल्यै देखेकी थिइन् । प्यासालाइ स्खलनको यस्तो हतार ... । कसरी नाँइ भनैाँ, डियर...त्यस्तावेला पुरूष अति हिस्रक हुन्छन् । नारीले उसलाई ह्याण्डिल गर्न पनि समर्पण हुनुपर्छ । पुरूषको अैाकात एकैछिनमा देखिन्छ । अनि खिस्रिक्क पर्छन् । तर, पनि उस्को अहंकारले तृप्ति गर्न नसक्ने भए पनि नारीलाई हेप्न भने छोड्दैनन् । हो, मैले तिम्रो खुशीको लागि समर्पित हुनलाई एकछिन पनि समय लगाईन, आज पनि लगाईन । बरू सोच्न पर्यो । भन, अब के गर्ने ? जाहाज डुवेपछि न तिमी रहन्छैा, न म रहँन्छु । जमिन र बीज जस्तो हामी एक-अर्काका पुरक हैाँ। मेरै अैाकात र आफ्नै इतिहासको भर्याङ्ग चढेर म देवी र पुज्य भएकै हैन् । प्यारे, तिमी मेरा .... त्यो हैा.... जो अरू बन्नै सकेनन् सक्दैनन् । तर, हामी जुन धरातलबाट आएका हैाँ,त्यसको गफ चुट्न भने हुँदैन् । पुरूषः हेर... दिन घर्कन लाग्या हो की, सधैं समयको घोडा चढ्न सकिँदैन भन्थे । दिन दर्विला भका बेला दर्शनढुङा हिरा बन्दो रैछ, नक्कली माल पनि सक्कलीकै भाउमै बिक्न सक्ने । हो, मैले सत्रु छिमल्ने साइत जुराइन छु । तिमी त हिजोको दिनमा अक्करमा ठक्कर दिने उपाय पो निकाल्थ्यैा । टेन्सन भएका बेला घाउका पाप्रा भने अहिले नउधिन्.... क्या । टेन्सका बेला एक गिलास तन्काईदिँउ जस्तो लाग्छ हैा... तर के गरैाँ शरीरले नधान्ने । हेर... त बैरीको हुल ! तिघ्रा ठटाका..... । हेप्ने.... ! अझै शक्ति छ । फुर्ती लाउँछन् ... कागजका खोष्टा । एकएक नशा छाम्या छु..... कस्को आँताँ के छ भन्ने कुरा थाहा छ । मलाई था भाको कुरा.... के थाहा तिनलाई ? मैले कुन मूलको पानी पिएर हुर्केको भन्ने कुरा पत्तै पा छैनन् । महिलाः बी कूल । शान्त... शान्त, बिल्कुल । यस्ताबेला रीस देखाउनु हुन्न, बुद्दि खियाउनु पर्छ । किन नि त्यस्तो गम्भीर मिसन पनि मुर्खलाई जिम्मा दिएको ? सबै नांगेझार पो पारिदिए । अव कालीदासका कथा लेख्छन्, हेन्स अन्डरसनका कथा वाचन हुँन थाल्छ..... । उफ ! समयले कोल्टे फेर्या जस्तो पो लाग्छ, प्रिय पुरूषः पैारखी छन, यस्ता काममा अनुभवी पनि छन, विश्वसनीय पनि हुँन भनेर सुम्पे । हरि लम्पट मुर्खै पो रहेछन् ।...... ऊ भन्दा पनि सिल्ली परेछन् । कसरी यहाँसम्म पुगे ? अचम्मै लाग्छ । मान्छे चिन्न सजिलो रहेनछ, क्या ! उसबाट धेरै अदृश्य काम गर्याई, भस्मे नै फाँडेको हुँ । एउटा ठूलै काम फत्ते गरेर गुन लगाथ्यो । अर्को काम फत्ते गरेको भए उसको र हाम्रो अझ हैकम चल्थ्यो । भैदिए, नाक काट्ने बाँदरजस्ता । मैले कस्लाई विश्वास गरैाँ ! सबै हन्तकाली.... आफ्नै सात जुनीलाई थुपार्नु पर्ने, अपजसको भारी जति अशक्त शरीरले मैले नै बोक्नु पर्ने ! उफ ….. महिलाः हरेक समस्याले समाधानसँगै लिएर आको हुन्छ, कोरोनाले पनि उपचार ल्या जस्तै । को चाहीँ कैलि गाईको दुधले नुहाएको छ र ! सधैँ ऐठनमा बस्न हुँदैन । जाउ...प्यारे सत्रुलाई भेद गर । लोभ्याऊ, हप्काउ, त्रास देखाऊ । इतिहास र दुखःका दिनका यारी सम्झाऊ । पुराना कुरा बिर्सैा भनेर मनाऊ । ....फाइल खोल्दिउँ ? भनेर त्रास देखाऊ । छिमेकीलाई अझ रिझाऊ । शक्ति जतिसुकै टाढाको भए पनि विश्वास लेऊ । अझ सत्रुलाइ पटयाउने नेल्सन मण्डेलाको सुझाव-"प्रतिद्वन्दिसँग सहकार्य गर, जस्ले परिस्थितिलाई सामान्य बनाउने छ। गल्ति समीक्षा गर, गल्ति सुधार, गलत घेरा तोड, डटेर मुकाबिला गर तर नभाग, यो नै उत्तम बाटो हो।" ख्याल गर । अहंकारले कस्लाइ पो सहयोग गर्या छ र ! गणितमा भर नपर । ढुक्क हुँन अवस्थाले दिएको छैन । विग्रेको क्यालकुलेटरको भर हुँदैन । तिम्रो भने छिटो उत्तेजीत हुँने, फिसिक्क स्खलित हुँने समस्या छ । यो सबैतिर देखिन्छ, ख्याल गर । तर प्यारे,….. पुरूषोचित अहंकारले आफ्ना कमजोरी स्विकार्न तिमी लजाउछैा, यो कुरा म राम्रै बुझ्छुनी । नाटक गर्न आफूलाई अर्कैरूप र भूमिकामा देखिन सिपालु पनि छैा। तिमी ८४ कलामै निपुण छैा, मलाई मात्र थाहा छ । बेला घर्कदै छ, पुरा शक्तिसाथ युद्दभूमिमा तरवार खैँच । जित्छैाँ हामी सबैको हस्तिनापुरीको राज, हार्छैँ सबै चपरीमुनीको बास । जितेपछि मेटिएका इतिहास पनि फेरी लेखिन्छन् । जाऊ प्यारे...... हार्ने छुट हामीलाई छँदैछैन । रियल्ली उइ क्यान विन... प्यारे । माहाभारत राम्रोसंग फेरी पढ् । जहिले पनि उखानटुक्का पढ्याछ, डिक्सेनेरी घोक्या छ । यो तालले चतुर दुश्मनसंग फतेह गर्न सकिंदैन् । परिस्थिति उल्ट्याउन भीड चाहिँदैन, दिमाग भएका आफन्त चाहिन्छ । ध्यान देउ-अहंकार र पाखण्ड मितेरी साइनो हुन्छ । अहंकारलाई सामाजिक मान्यता पाँउन आदर्श पाखंडी बर्को ओडनु पर्छ । पाखण्डी साथीभन्दा इमान्दार बिरोधी सम्मान योग्य हुन्छन् । इतिहासको हकवाला त्यहीमात्र हुँन सक्छ जस्ले वर्तमानमा पनि सोही आदर्श पछ्याउँदै जीवनसंस्कृति पनि बनाएको हुन्छ । अंहकारीले पाखण्डको आदर्शी बर्को ओडनुपछाडि उसको सम्मान भनेको त्यहाँ हुन्छ, जहाँ पद हुन्छ । पद त्यहाँ हुन्छ जहाँ शक्ति हुन्छ, शक्ति त्यहाँ हुन्छ जहाँ राज्यसत्ता हुन्छ भन्ने हो । यस्ता आफन्त खहरे हुँन, वर्षा सकिनेवित्तिकै सुक्छन । तिमीसंग पैाँठाजोरी खेल्ने चङ्खे शक्तिहीन हुँनु पछाडि ऊ आफन्तको नाक काटेर अरूको गुप्ताङ्ग टाल्थ्यो, तिमी भने सय अपराध गरेपनि भक्तहरूलाई जोगाउथ्यो। त्यो तिम्रो पुँजी थियो । तर आशन फेरिने वित्तिकै तरिका पनि फेर्नुपर्थ्यो, त्यो सकेनैा। अझै समय घर्की सकेको छैन्, हिम्मत नहारी, नयाँदाऊ खेल्ने बेला अब भो । तिमी अहिले भीडमा घेरिएका छैा प्यारे..... .। उपदेश नठान, प्रियसीको प्रेम सोच्यैा भने मात्र यसको मर्म बुझ्न सक्नेछैा । आखिर तिमीले नै बनाईदिएको भए पनि मेरो त हैसियत भैसक्यो नी । सुन ! जीवनमा दु:खको ठूलो अंश मानिस आफैंले आर्जिने हो । मुगल सम्राट सुनेकै छैा,पढेका छैा । शक्तिको आशन कहिलेकाहीँ आवश्यकभन्दा धैरै निश्चिन्त हुन्छ । जनभावना बुझ्न नसक्दा, चाकरभीडमा रमाँउदा सबै ठिकठाक भएको ठानिन्छ । चन्द्र शमशेरको त्यो लामो शासनकाल शंका, सावधान र समाधान हो । शक्ति सुरक्षित हैन जहिले पनि भयमा रहन्छ । कसैले षडयन्त्र त गरेन भनेर कहिलेकाहीँ चाहिनेभन्दा धेरै सशंकित र आतंङ्कित हुइन्छ पनि । एकान्तमा बसेर भीडलाई चियायैा भने, सकार सोचका पनि मानिस त्यहा भेट्याउने छैा । भीडमा राम्रा कम र खराब बढिनै हुने गर्छन । अहंकारले नकार सोच जन्माउँछ, सामन्तहरू टुट्न सक्छन, झुक्न सक्दैनन् । अगाडि बढन सक्छन तर शिंहालोकन गर्दैनन् । प्रिय ...तिमी सदा हेक्का राख-शिंहालोकन अनुहार पुछेर ऐना हेर्नु हो,निर्मम आत्मा समीक्षा गरेर अघि बढने दीक्षा पनि हो । अवस्थाले मान्छेको चेत, कला, निर्णय क्षमता त उकास्छ नै । हो,....मैले इफ, बट, रेफ, कमा, किन्तु, परन्तु नभनी समर्पण किन गर्या भने म सोच्न नसकेर हैन् परिणाम थाहा नपाएर पनि हैन् पुरूषोचित मनोभाव बुझेर मात्र हो । संपादित अंश