‘मार्क्सलाई मुद्दा’

धोका भएको ठान्छु म, तिमीलाई आफ्नै समर्थकहरुका हातबाट केवल तिम्रा दुश्मन, सही रहे, सधैँ जस्ता -हान्ज माग्नस एन्जेन्स बर्गर (आज मे ५अर्थात कार्ल मार्क्सको जन्म जयन्ती । कोरोना कहर छ । संसारभर कसैले यसदिनलाई सराद्देका रुपमा मनाउदै छन् कतिपयले सम्राज्यवादीकै पैसोमा आलिसान होटलमा एनजिओ वहस, अन्तरकृया गरेर हजारौंलाई माक्र्सवादी ‘ज्ञान र शिक्षा’ दिदैँ होलान् । हो, रुपमा नयाँ तरिकाको वर्ग सर्घंष छेडिए । धर्म छुट्रटी बसेको र बिज्ञान ड्युटी रहेकोबेला संकटमा पनि थैलीशाह अझ कोरोनाका चाँदी काटी रहेका छन । अनुदारवादी शासनलाई संकट र माहामारी पनि दशै नै बन्दो रहेछ । उनीहरु सत्तांर्घषको भट्टीमा आर्दशका पछौरी ओड्दै तरवारमा पाईन लगाँउदैछन् । माक्र्सका दुश्मनहरु भने माक्र्ससंगै सिक्दै पुँजीवादको रक्षा उपाय रच्दैछन् । आजको दिन रिसाउने, गाली गर्ने वा मान्ने, धान्ने, सराद्दे गर्ने..... जे गरे पनि भो, मरकसकै नाममा यो चौंथो फिरादपत्र हो । पहिलो नेपालमा जनयुद्ध चल्दैगर्दा थियो, दोस्रो घनघोर मनोयुद्धकालमा, तेस्रो ‘अगुवाहरुले’ कम्युनिष्ट घोषणपत्र र पुँजीलाई पोल्दै सत्ताको राप तापिरहेको बेला बिना टिकटको रमिताकाल थियो । चौथो फिरादपत्रमा आइपुग्दा त उन्कै चेलाबन्दै उनकैै घोषणापत्रमा आचीगर्दै त्यसै गन्धलाई माक्र्सिय वास्ना पो भन्दैछन् । कस्तो बुटी ख्वाएछन् ? हाम्रा लालेका कर्तुत त अझ सही नसक्ना भए । जवजव मे ५ आँउछ, तव मेरा दिमाग सड्किन्छ । सुख र दुखःका दिन झल्झल्ती याद आउन थाल्छन् । अनि उत्तेजीत हुन्छु ।) म सगरमाथाको चुचुरोबाट मरकसबाबालाई फेरि नालिस ठोक्दैछु । एउटामात्रै हैन् मुद्दाका कारण धेरै छन् । मरकस–पिसाच लागेपछि दुनियाँमा भाँडभैलो मच्चियो । मुन्छेका मन र मस्तिक अझ झन बिग्रिंदै गए । समाज नै खजबजियो । संस्कार भाँडियो । राजा वेगरको देश कहीं हुन्छ र ? हजुर । हिजो कजाईएका अहिले काजी बने । एउटै हुकुममा मर्न र मार्न तम्सनेहरु जिम्वाललाई नै टेर्न छोडे । मुन्छे दिँउनै सपनादेख्दै बौलायो । कसैलाई कसैले नि नगन्ने, नटेर्ने, कसैलाई नपुच्छ्ने भए । न मालिकको डर, न धर्मकर्म न यहलोक, न परलोककै डर । कलियुगले ढपक्क ढाक्यो । पशुपतिनाथले रक्षा गर्नै सकेनन् । कस्तो वेथिती ...दलित– जागे । मधिसे– कुर्ले । जुम्ली हुम्ली मान्ठा –चिच्याउन थाले । रूद्रघण्टी नहुने फरियिनी हुक्राँ गर्न थाले । आइमाई मलामी –जान थाले, किरिया बस्न थाले, जन्ती जान थाले, हलो जोत्न थाले, घरधुरी छाउन थाले, मार हान्न थाले । समाज भाँडने अनेकौ रूपधारी देखिँदैछन् । कतै राक्षस र दानव, कतै शैतान, कतै काफिर बनेर घुमिरहेका छन् । बैतनीँ कसरी तर्नी ख्याल गरेन, रौरव नर्कले समेत मान्छे आत्तिएन । संसारको कुनै कुनाकाप्चा नै छोडेन् । यो रोग हो, मरकस–पिसाचको । दुनियाँ बचाउन र पिसाचलाई सदाको लागि मन्सिनु प¥यो ... हजुर । यो दुई शताब्दीमा हुँनु÷नहुँनु भयो । त्यसैले मरकसबाबा माथीको यो चौथो मुद्दा दर्ता होस् । यो पिसाच लागेपछि सद्देमान्छे पनि बौलाउँदो रहेछ । आफ्नै लागि, सन्तानका लागि पनि नसोच्ने दिलहीन बैगुनी बन्दो रहेछ । रोगले सताउँदै गएपछि धर्मकर्म भन्ने चिजै हराउँने । समाज भाँडिँदै जाँदा कहाँ के, के न हुँने हो ? उत्पातै हुन थाल्यो । त्यसैले लोककल्याणका लागि यो चौथो फिरादपत्र लिएर हाजिर भएको हुँ । यो छुतको रोग मेरो देशलाई मात्र नसोचियोस्, संसारभरिकै नै लागिसक्यो । शान्ति र अमनचैनको दुश्मन, सभ्यताको शत्रुले संसारभरि नै समस्या पा¥या छ । त्यसैले सभ्य बन्न चाहनेलाई न्याय मिलोस् । यो पिसाच फैलाउनेको अब तिनपुस्ते र वतन खुलासा गर्छु । उनको जन्मको नाम कार्ल हेनरिक माक्र्स । जर्मनीको (त्रेवेस, प्रशा) राइन नदीका किनारमा (५ मई १८१८ जन्मेर १४ मार्च १८८३मा बेलायतमा मेरेको । प्रौढतामा तालु खुइलिएको, धेरैजसो बेलायती पुस्तकालयमा भेटिने पढन्ता, लेखन्ता, सधैँ झम्म दाह्री पाल्दै युरोपका गल्ली–गल्ली भौतारिँदै हिड्ने हुलिया हो । बेलायत लण्डनमा इहलिलासक्दै हाईगेटमा चिहान भएको । सोचको अन्तर्राष्ट्रिय ‘‘अपराधी’’ । पुर्खा यहुदी भए पनि १८२४ देखि उनका बाउ–आमा ईसाई । उनको खास मतियार भनेको फेडरिक एंगेल्स सुनेको छु । ऊ मति बिग्रिएको धनाढ्य । पढेलेखेका र धनाढयको मति नबिग्रिने हो र ! सत्य सत्य धरोर्धम....मरकसिय काँचो पिसाच अहिले दुनियाँभरी नै अहिले भडकिरहेको छ । धेरै पढेलेखेर बैलाएको र बैलाहाबुटी तयार गरेर पिसाच फैलाउने ऊ ‘‘अपराधी’’ नै हो । उनका बाउआमा धर्मात्मा थिए । ऊ भने अधर्मी भएर विज्ञानवादी कहिन थाल्यो । धर्मलाई अफिमभन्दा कडा भन्ने मर्नुपर्छ भनेर नसोच्ने कस्तो माहामुर्ख होला ! कस्तो मापाको ? संसारका सबै प्रश्नको उत्तर विज्ञानमै छ अरे । स्वर्गवाट मान्छेको इतिहास थुतेर मानवलाइ सुम्पनेरे ...। संसारकै श्रमजीवी एक हौँ भनेर उनको चिहानमै लेखिएको छ । साँच्चै सोच्ने तरिकैमा हस्तक्षेप गरिदियो । त्यो कसले पो सहन्थ्यो र ! अझ सभ्यको देशमा पिचास फैलाउने मरकस शालिक किन सहन्थे ? वेलावेलामा बिरोध भइरहन्छ । सन १९७० मा त बमै प्रहार भो । १९८१ मा नष्ट गर्ने प्रयत्नै भो । मुद्दा चलाउनुका कारण र प्रमाण यथेष्ट छन् । अन्तराष्ट्रिय अदालतमा मुद्दा लाग्ने ठूलो प्रमाण भनेकै सबै प्रकारका सत्ता हल्लाउँदै, भत्काउँदै सिधासादा मान्छेका मन र मस्तिकलाई सभ्य समाज विरूद्ध भडकाउँदै नयाँ सोच्न ललकार्नु नै हो । नयाँ सोचले निर्धा दरविलो हुँदो रहेछन् । पाजीहरु, काजी बन्न खोज्ने । भूईमान्छे जुरुक्क उठेर प्रभुका सिंहासनै भत्काइदिँने । भूइमान्छे बौलाएपछि त संसारमै के, के भयो के, के ? । दुईसय वर्षको इतिहास साक्षी छ । आस्तिक र नास्तिकका अर्थ फेरिए । धर्मात्मा र पापीका मर्म फेरियो । राजक र अराजकका सीमा टुटे । वाइवल, तौरिद, कुरान, वेदका देववाणीमा अनास्था फैलाउँदै, धार्मिक आस्थावान र विश्वासी मान्छेलाई नास्तिक बनाउँदै गयो । चर्च, मस्जिद, मन्दिर, सेनेगाल र मठमाथी भ्रम पैदा गरेर पादरी, पण्डित, मौलाना, लामा र भिक्षुप्रति अनादर फैलाउने अपराध बढदै गयो । कस्तो इर्साईपुत्र हो ! यो आफ्नै महापोपप्रति पनि घृणा फैलाउने ! एकै पटक सबै धर्म सङ्कटमा पर्न गए । तर्क पनि कस्तो धारिलो दिने ! मुन्छे बौलाहा नै बनाउने । संसारकै सुखीहरुका चैन छिन्दै, राजा–महाराजा सभ्रान्त, कुलीन, धर्मात्मा, धनाढ्यका दिउसोका चैन र रातिका निन्द्रा हराम गराउदै गद्दी उल्टाइ दिदैँगयो । सनातनी राजधर्म विप्लव गराउँदै सोझा, सिधा र कर्महरा कामदारलाई भाग्यका अर्थ र पुर्पुरोमा लेखिएको कर्मलाई चुनौती दिँदै गयो । खप्परेका खप्पर फोर्दै काले, गोरे, खैरे, भैरे, नाक चुच्चे, थेप्चे सातै समुन्द्र वारी–पारीका भुईमान्छेलाई आफ्नै मालिक र अन्नदाता विरुद्ध उचाल्दै गयो । स्व–इच्छाले आत्माघाती ओखती खुवाँउदै गयो । जाति र धर्मभन्दा पनि वर्गीय माया चोखो, न्यानो र दरविलो हुन्छ भन्ने फाल्तु कुरा सिकाउदै धनी र गरिव कसरी हुन्छन् भन्ने इख्याउँदै गयो । कर्मा लेखेको कुरालाई हाकाहाकी चुनौती दिने ऊ के महाभगवान हो ? यो के गरेको हे... पापीभन्दा त आँखा तरेर हाकाहाकी पो भन्छ– समानता र मानवताका सपना बाँडेको रे’ । सबैले पूर्वजुनीको कमाई खानुपर्छ नि । के समाज कुच्चाको मुख काट्याझैँ हुन्छ ! कस्तो ढिट् छ बाबै । उपदेशक नभई कर्ता बनेर हिड्नुपर्छ रे । मुक्तिको लडाई अरु कसैले लड्दैन् आफैले लडनुपर्छ रे भनेर कम्युनिस्ट मन्त्रको बुटी बाँधिदिएर पागल पो बनाउँदै छ, संसारलाई । म आफैँलाई यो छुतरोग लागेको बेलाको हविगत गम्छु । मेरो देश र मैरै कथा सुनाउँछु । मलाई कुनै दिन मरकस पिसाच लाग्याथ्यो । मालिक, धर्मा्धिकारीज्यू, ख्वामित–महाराज, अन्नदाता सबै प्रभू ज्यूू, कर्पोरेटपतिज्यू लहैलहैमा लागेर मति बिगार्दै पुर्पुरो चर्काएर कुनैदिन आँखा तर्ने मान्छे बनेँ । अहिले पनि सपनीमा त्यो पिचास आउँछ, झ्याप्प समात्छ । हिजोका वाचाबन्धन या त गल्ती थियो भन्, नत्र भने नयाँ जीवन किन लर्ताछस् भनेर हकार्छ । सपनादेखि भाग्न पनि सक्दिन । ऐना सामने घिच्याउँदै लान्छ । ओझलिन सक्दिन । आफ्नै अनुहारले आतङ्कित बनाउँछ । एकान्त त झन आतङ्क नै बन्छ, हजुर । सँगै हिडेका र चिहानमा गाडिएका सम्झाउँदै चिहान खोतल्छ । म चिहानमा गाडिएकाको चित्कार सुन्नै नसक्ने भाछु । झस्कन्छु । भूतले क¥याप्प समात्छ । इतिहासका किताब अव बिच्छु बन्छन् । चिहाने तिख्खर स्वरले ललकार्छन्, गिज्याउँछन् । हो प्रभू... मलाई र मजस्तालाई पनि सपनाबाट जोगाउने एउटै उपाय भनेको त्यसपिचासलाई यो संसारैबाट हटाइयोस् । माफ गर्नुस् हजुर । उनैले नै हो–हामीलाई सपना देखाएको नाङ्गो कुरा भन्नुपर्दा सखाप पारेको, बिगारेको । म एउटा निर्धाे गरिवा छोरोले नत्र कसरी प्रभूसँग हाकाहाकी नजर लडाउन सक्थे र ! बौलाएरै थियो । अब त माफ माग्छु.... हजुर । लेखेका चिच्याएका, आँखा तरेका, जुलुस लगाएका, बन्दुक पड्काएका, सभ्य समाजलाई हेपेका कुरा अब फच्चे भनिदिनुस् । के गरौँ लोर्के उमेरको थिएँ । ओठमाथि भरखर रौ आउन थालेका पठ्ठो बेला थियो । तब बौलाएर घरवार छोडीँ । भौतारिँए । त्यसै बौलाएका कहाँ हो र ! सोच्न भर्खर आँखा खुलेका थिए, मरकसबुटी खाएर पछुवा बनिसकेर बौलाइसकेपछि जे हुनुथ्यो, भयो..हजुर । बुढेसकालका बाउआमाका सहारा हुने गरिवपुत्र गाउँबाट एक्कासी अल्पियो, ख्वामित । मलाई बौलाहा बनाउने त्यही दडियल मरकसबाबा नै हो । अव देशकै कुरा गराैँ–कति सुन्दर, कति शान्त थियो । हिउँजस्तै चिसो । भूँईमान्छे खुरुखुरु हिँड्थे, लुरुलुरु मान्थे । एकदम सन्तोषी थिए । कहिल्यै प्रभूको अहित चिताएनन् । अग्रेजले भन्थे नि– नुनका सोझो गर्ने जाति । जब मरकसबाबाले नेपाली शासक जंगबहादुर राणालाई अग्रेजका पाल्तुकुत्ता भनेदेखि काँचो पिसाच हाम्रो देशमा काँचोवायु बनेर सल्क्यो । त्यो पिसाचले कुनै जाति, क्षेत्र, भेष, भाषा र राष्ट्रियता अछुतो नराख्ने । त्यो बुटीखाँदा आज न त घरको, न त घाटको भइयो । जसले यो नशा त्यागे ती नयाँ बनेर यहलोक र परलोक सपारे । यो पिसाच कोरोनाभन्दा पनि ठूलो माहामारी हो । यो रोगी काफिरले, सैतानले, पापीले धर्मकर्म नै पोली खान्छ भने अरु के पो बाँकी राख्छ र ? म आफैँ बौलाएर चेत खुल्न थालेको मनुवा भएकाले यी सबै कुरा देखेकोे, भोगेको, जानेको, बुझेकोले फिराद गर्न सक्ने औकातमा अव पुगेको हुँ । हाम्रै देशमा एउटा कथन थियो, हजुर ‘२५ वर्षसम्म मरकसलाई गुरू नभन्ने मानवनै हैनन् २५ वर्षपछि मरकस रोग उपचार नगर्ने भनेको महामूर्खै नै हुन् ।’ मरकस–पिसाच लागेर बौलाएका धेरै मुन्छे छन् । बौलाएका मान्छेले के, के गरेनन् र ? यो पिचासको बल अचम्मै रैछ् । यो छुतको रोग उतारे संसारमा म जस्तै सद्दे मान्छेमा फेरिन्थे कि ! त्यसैले उनको लण्डन हाईगेटको चिहानमा गाडिएको लास उधिनेर हेग अदालतमा उभ्याए पिसाच जरुर उत्रिने छ । प्रभू .....जनि गरियोस् । मरकस–पिचासलाई न्यायका कठघरामा नउभ्याउने हो भने अरु कतिलाई त्यो विचारले डस्ने छ,... हजुर । यो प्रेतात्माले फेरि कसैलाई सपना नदेखाओस्, नडसोस् र हरेक प्रकारका प्रभूलाई आइन्दा चुनौती दिने हिम्मत फेरि कहिल्यै नगरोस् । मरकसले यस दुनियाँमा गर्नु÷नगर्नु ग¥यो । आजको जस्तो सूचना प्रविधि भएको भए अझ के, के उधुम मचाउथ्यो कोन्नि ! मरेर पनि उनका अपराध भने राष्ट्रिय सीमा छिचलेर विश्व ब्रम्हाण्डमै फैलाए । हेर्नुस् त –‘कस्तो ‘अपराधी’ ! जीवन र जगतलाई विज्ञानको आँखीझ्यालबाट नियाल्नु पर्छ रे‘ । उज्यालो चाहनेले आफै जल्न तयार हुनुपर्छ रे । कस्तो बकम्फुसे कुरा ! उनको विरुद्ध हामीसँग को र के छैन ? पुँजी र प्रविधि छ । धनपति, कर्पोरेटपति, हतियारपति, युद्धपति, प्रोपगन्डापति सबै हामीसँगै छन् । संसारकै थैलीशाह, बादशाह, पण्डितजी, मुल्ला, हाजी, पादरी, लामा र एनजीयो÷आइयनजियोहरु सवैलाई एकगठ पार्न सक्छौ । हुन सक्छौ । भगवान, गड र अल्लाहा त साथै छन् । मरकस–पिसाच लागेका भुतपूर्व कमनिस पनि साथै हुनेछन् । उनीहरु त अझ अब्बलदर्जाका तर्क कोरल्न सक्छन् । ती त लाले हुँन् नी लाले । त्यसैले नारा लगाँउ – मार्क्ससविरुद्ध संसारभरीकै.... प्रेतपीडित– एक हौँ ! एक हौँ !!