पूर्वी चितवन पढदा

म भन्डरापुग्दा अभ्यासले शिक्षितभएपनि झोले डक्टर नै थिँए । क्वाक्स पनि भन्न सक्नु हुन्छ । तर जेगरीँ, त्यो दुइ मिस्टेक भएपनि भन्डारा,बिरेन्द्रनगर,कठार,खैरिनेपर्शा, लोथर,चण्डिभञ्न्याङमा पुर्याएको सेवाको गर्वित झु र त्यो शिक्षाले जीवनलाइ धन्य वनाएकै छ । समय र परिस्थितिले मलाइ भन्डारा चितवन पुर्याएको थियो ।भण्ढारा पुग्नु जिन्दगीको मेरो दाेस्रो हिस्टाेरिकल टर्निग प्वाइन्ट थियो । बोटे थिए,ठाकुर लोहनी । छत्योवेला छापडाँडे लोहनी पाँचभाइसंगै पहिचाानको भिडन्तमा थिए । ठाकुरले वेलेको पापढ नेपाली समाजको फेरिँदै गएको चरित्रको उम्दा कथा थियो र हो । थप मेरा जिन्दगीका कथामा अाँउनेछ नै । अर्कापात्र हुँन उनी अर्थात क्षेत्रकान्त मैनाली । मेरा जीवनका अनाैठो अनाैडा पात्र अार्, हरेकका जीवनकथामा अाँउछन। हरेक विहान भन्डाराका उनी मेरा कफी गफका मित्र थिए । उनैको सुझावमा मैले स्पार्टाकस पढेँ । कितावलिन गोरखपुर पुगीँ । पूवर्सिडियोले भनेः तिमी कस्तो कम्युनिष्ट ? कमयुनिषट मेनिफेस्टो र रेड बुक पढेर धारणा त बनाउछाै तर त्यही संस्कृतिका प्रतिरोधी साेच र ग्लेडियर र स्पार्टाकस पढया भने छैन । तव म म अावेगात्मक भएर अाफ्नै अध्ययनका सीमा र समस्या निर्मम समीक्षा गरीँ । अाज मेरा शिक्षक न मैनाली छन न हाकिम पाठक । पूर्वीचितवनको राजनीतिक र सामाजिक टकहराट बुझन मैानाली र पाठक कूलका भिडन्त अध्ययन गर्नु पर्छ, अरू थरी त तपशिल नै थिए ।