मित्र संवाद ३

(४ दशक हो, हाम्रो चिनजान । उनी सशक्त कलमका धनी हुँन । कबिहरू ज्यादा भावनामय हुन्छन् । भावना छल्कने परिवेस बन्छ, परिस्थितले मान्छेलाइ अावेगमय बनाँउछ । ती कबिता,निवन्ध, कथा,उपन्यास भएर पोखिन्छन् । कहिलेकही व्यक्तिगत संवादमा पनि झल्कन्छ । पात्र कुन अवस्थावाट गुज्रिरहेका वेलाका तरंगित भाव हुँन्, त्यो ननियाली उस्लाइ चिन्न गाह्रो हुन्छ । अाजको गुडमर्निङ पनि त्यस्तै भयो ।) जीवन,आयाम र ब्योम, ,आफ्नो आँखा र अर्को आंखाको परिभाषित तात्पर्य खोज्नु पर्ने रहेछ । हजुर, अाँखासंग जव दृस्यमान्यतासंग जोडिएपछि नयाँ चश्माले दृष्टिकोण पैदागर्ला । तब धारणा बन्लान ।धारणा बन्नमा समय, अवस्थाले महत्वपूर्ण भूमिका खेल्ला । कतिपय अवस्थामा ती धारणाहरू यर्थार्तवोध नहुँदा गलत निस्कर्ष पनि निक्लेलान् ।तपाइको जीवनअभ्यास भनिराछ, अाक्रोसित हुँन स्वभाविक हो । तर त्यसले उनिहरूलाइ फरक पर्दैन, हामी त्यति अाक्रोसित हुँनुहुँदैन । अर्को कुन अवस्थामा छ भनेर पनि सोच्न पर्ला । जीवन अभ्यासै सहि , चाहिएन । कुनै....,जो थिए तिनै रहेछन । तपाइको विश्वास हो, थप के भनाै र ?म त्यसको अारोप लगाउने निधोमा अझै पुगेको छैन । नत्र उनिले के पाउनु थियो र ?हामी सडकमा छाै, हामीले उनीहरूलाइ केही दिन सक्दैनाै । तर पनि सरोकार राखे ।हामी नपुगी अनुरोध नगरी इन्सुरेन्स गरे ।अाश्वासन दिन पनि विवस थिएनन ।कसैको दवाव थिएन । कानुनी घेरामा रहेनन ।