उज्यालोलाइ जोगाँउदा

बत्ति र अध्याराबीच माहादुश्मनी हुन्छ । अध्याराका मतियार उज्यालोलाइ तोप हान्न कस्सिन्छन । सधै अाैशीँको रातको भाकल गर्नेहरू उज्यालोदेखी तर्सन्छन, फिलुङ्गा होस् या दन्केको राँको, टुकी होस् या लाल्टेन वा विजुली दिनको उज्यालो वा पुर्णीमाका रातसंग। ती चम्किला अाँखा र उज्वल मुहारसंग पनि अातिन्छन । सवैखाले उज्यालोसंग अातिन्छन । अध्यारोले पनि मोहनी लगाँउदो रहेछ, हो, कुनैदिन ज्वाला उकेल्ने पनि फेरिएपछि मशाल निँभाउछन । हो, पहिलो पटक उज्यालोको साहारामा ममतामयी अामालाइ देखीँ। प्यारले गाला समसुम्याउने पुत्रमोही पितालाइ देखीँ । कागजमा लेखिएका शुन्दर शब्दहरू यही टुकीकै उज्यालोमा पढ्रदैजाँदा चेतनाले अन्धविश्वास लघार्दै गयाे । त्यही पुल्ठी हो, जस्ले जिन्दगीका हरेक अध्यारोलाइ छिचोल्दै उज्यालोतिर लम्किने दिशावोध गरायो । पुर्खाले अागोको खेती पहिलो अाविस्कार गरे । कसैले सुर्यदेव, अग्नीदेव नाम दिए । हाम्रा पुखार्ले गरेको पहिलो वैज्ञानिक अावस्कार नै अागो थियो । समभ्यताकी जननी। जिन्दगीका उज्याला माथी अाक्रण हुँदै गएपछि मेरा उज्यालो खोस्ने कोशिस भए । मैले अागो लुकाँउदै, अागोको खेती गरीँ । हरेक पल्ट टुकी निभाउने कोशिसलाइ कहिले छक्याँइ, कहिले अगुल्टो ठोसेँ, दिँउसै मशालका भाकामा उज्यालोका गित गाँए । कहिल मैले अागोलाइ भकारीभित्र लुकाँए । फिलुंगोको शक्ति चिनेपछि अागो लुकाउन सकिन्छ । हावाले निभाइएको टुकी, फेरी बाल्न सक्नुपर्छ । मस्तिकका अागो र उज्यालो सजाएपछि कुनै माइकालालले अध्यारोमा राख्नै सक्दैनन् । त्यसले बरू उनकै डडेलो लगाइदिन्छ । मैले चकमक पार्न जाँनेको छु। मैले भकिमिलो काठ घोटन जानेको छु । निभेको टुकी फेरी बाल्न सकेको छु । मेरो टुकी.............................................. मैले उज्यालो खोज्दाका पुतलीको मृत्यू र अर्कालाइ ज्वती छदाछर्दै पग्लनी मैनबत्तिका शिखा पनि लेखिन । बरू डडेलो लगाइदिने फिलुङ्गका गित गाँए । अंगारको विषय न लेखेँ, न चिस्यान पर्दा अाैकात गुमाउने अभागी फिलुंङ्गाका कै गित गाँए